KARANLIĞIN ELİYLE YAZILMIŞ YARINLAR

 

Geceydi.

Sıradan bir karanlık değil —

içine bakınca kendini göremediğin cinsinden.

Ne bir yıldız vardı gökyüzünde,

ne de bir umut, pencereye konan.

Sanki gökyüzü bile beklemekten vazgeçmişti.

 

Kafamın içinde dolaşan sorular,

ayak izlerini bile silmişti artık.

Gelecek…

bir isimdi sadece,

içini nasıl doldurursan,

sana öyle geri dönüyordu.

Ama kim bilebilir ki

hangi düşünce gerçekten bizim?

 

Ben karanlığa baktım.

Ve karanlık da bana baktı.

Gelecek gibi.

Ne kadar uzağa bakarsan bak,

hep biraz daha ileride durur.

Yaklaştıkça şekli değişir,

tam dokunacakken yok olur.

 

Bir ödenek gibi hissettirdi zaman:

Yaşadıkların bir bedel,

yaşamadıkların bir eksik bakiye.

Bazı hayallerin fişi kesilmişti doğmadan,

bazı düşler hiç yazılmamıştı dosyalara.

Ama yine de sistem kendi kendini işliyordu.

Çünkü gelecek,

biz ne istersek o değil —

biz ne verirsek, onunla ne yaparsa o.

 

Bazen düşünüyorum,

karanlık aslında bir boşluk değil,

fazla dolmuş bir bilinmezlik.

Tıpkı içimizde sakladığımız “keşke”ler gibi.

İçini açınca dağılır,

ama susunca birikir…

ve sonunda bir sabaha değil,

kendi içine çöken bir geceye uyanırsın.

 

Yine de…

her şey olacağına varıyor mu?

Belki.

Ama biz neyi beklediğimizi unuttuğumuzda,

gelecek zaten gelmiş oluyor.